Μετά τα τελευταία τραγικά γεγονότα μίλησαν (και πάλι) πολλοί. Πρόεδροι, παράγοντες, παραγοντίσκοι, οπαδοί, ειδικοί και ειδήμονες. Μίλησαν για μέτρα, για ημίμετρα, για πρόληψη, για καταστολή, για ευθύνες και υπεύθυνους. Κάποιοι είπαν: κοιμόμαστε εκεί που για χρόνια στρώνουμε. Οι περισσότεροι είπαν ότι όλοι φέρουμε ευθύνη για την κατάντια μας αλλά, πάντα θα υπάρχει αυτό το αλλά, οι «άλλοι» φταίνε παραπάνω!
Δυο βδομάδες μετά και, αν δεν ήταν και ο εικοσάχρονος ακόμα στο νοσοκομείο, όλα θα είχαν ξεχαστεί. Μέχρι την επόμενη φορά...
Το θέμα είναι τι κάνουμε. Εκτός και αν συνειδητοποιήσαμε πλέον ότι πέρα από λόγια και ευχολόγια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, έτσι θα είναι πλέον η νεολαία και η κοινωνία μας. Γιατί άραγε συμπεριφερόμαστε τόσο ανταγωνιστικά ; Γιατί ο ανταγωνισμός ή ο συναγωνισμός σε ένα παιχνίδι μετατρέπεται στιγμιαία σε μίσος, σε σημείο που να χτυπούμε ασυλλόγιστα, ακόμα και μέχρι θανάτου ;
Από μικρά συνηθίζουμε τα παιδιά μας στον ανταγωνισμό. Βλέπουν τους γονείς τους, βλέπουν τους μεγαλύτερους πώς συμπεριφέρονται και παίρνουν παραδείγματα. Όταν πάει ένας πεντάχρονος με τον πατέρα του στο γήπεδο και τον ακούει να βρίζει χυδαία άλλους, που δεν τους ξέρει καν, μόνο και μόνο γιατί μπήκε η μπάλα, το πιο αγαπημένο του παιγνίδι στο δίχτυ, τότε θεωρεί ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Και όταν ακούει και βλέπει χιλιάδες ενήλικες να ουρλιάζουν και να βρίζουν, τότε εμπεδώνεται μέσα του ότι έτσι πρέπει να γίνεται ! Και όταν ρωτά γιατί και η απάντηση είναι : ομάδα = θρησκεία και αντίπαλοι = εχθροί, τότε πείθεται ότι έτσι πρέπει να γίνεται !
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Λάζαρου Αβραάμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου