"ΜΙΛΗΣΑΜΕτην 1η Σεπτεμβρίου. Την ημέρα που επισήμως, ξεκινούσε η νέα σχολική χρονιά και όλοι οι καθηγητές επέστρεφαν στις βάσεις τους. Μου έλεγε για τους συναδέλφους της που πήγαν σχολείο. Για τους μαθητές που θα γυρίσουν στα θρανία την επόμενη Πέμπτη. Θυμήθηκε τα πρώτα της χρόνια στις αίθουσες του Παγκυπρίου Γυμνασίου και μου εξιστόρησε με πόσο πάθος είχε αρχίσει να διδάσκει. Μετά από μια σύντομη αναδρομή, φτάσαμε στο σήμερα. Ο τόνος της φωνής της είχε αλλάξει. Την άκουσα λυπημένη. Σχεδόν στεναχωρημένη, λες και δεν άντεχε που τα σχολεία θα αποκτούσαν και πάλι ζωή…
Κλείσαμε το τηλέφωνο και κατάλαβα πως αλλιώς βιώνει κάθε εκπαιδευτικός την έναρξη κάθε νέας σχολικής χρονιάς. Είναι οι δάσκαλοι που ανυπομονούν να μπούνε στην τάξη και να μάθουν στα παιδιά τους. Είναι άλλοι που ξεκινούν με όνειρα πολλά, όμως κουράζονται στην πορεία και τα εγκαταλείπουν γιατί νιώθουν να παλεύουν μόνοι τους και σιγά-σιγά περιορίζονται στον ρόλο του διεκπεραιωτή. Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία δασκάλων που απλώς μετρά τις μέρες μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, που τα σχολεία θα αδειάσουν και θα ξαναβρούν την ησυχία τους...."
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου