Ξεθωριασμένα όνειρα…
Τ’ αστέρια δε φαίνονται πια απ’ την πόλη.
Ξεθώριασαν κι αυτά, όπως ξεθώριασαν οι ψυχές.
Έσβησαν κι αυτά, όπως έσβησαν τα όνειρα.
Τα φώτα της πλατείας μαύρισαν πιότερο τη σκοτεινιά.
Τα σύννεφα της ψυχής λέκιασαν πιότερο τον ουρανό.
Στο λαβύρινθο της άναστρης πόλης, δυο φίλοι αντάμωσαν ξανά.
Αντάμωσαν σ’ εκείνη τη σκοτεινή πλατεία, κάτω απ’ το λεκιασμένο ουρανό.
Ανάμεσα σε ψυχές ξεθωριασμένες, μια ξεχασμένη φλόγα άναψε και πάλι.
Ανάμεσα σε όνειρα σβησμένα, μια αγαπημένη μελωδία ακούστηκε ξανά.
Οι δυο φίλοι θυμήθηκαν τότε που παρέα ταξίδεψαν στο κύμα.
Ένα μαυροπίνακα είχαν για καράβι
Ένα γδαρμένο χάρακα έβαλαν κατάρτι
Για πανί στερέωσαν ένα παλιό βιβλίο
Πεινασμένοι ναύτες ήτανε κι οι δύο
Των παιδιών τα όνειρα φυσούσαν σαν τ’ αγέρι
Το καράβι έσπρωχναν στης μόρφωσης τα μέρη
Και σαν τ’ αγέρι αρνιότανε το κύμα να σαλέψει
Την αγάπη κουπί έκαναν, το ταξίδι να μην τελέψει
Δεν είχαν όλες τις μέρες συντροφιά τον ήλιο.
Δεν είχαν όλες τις νύχτες συντροφιά το φεγγάρι.
Ήτανε και μέρες με τρικυμία, νύχτες με καταιγίδα.
Οι δυο φίλοι όμως ποτέ δε χάθηκαν, ποτέ δεν ξεστράτισαν.
Είχαν φάρο φωτεινό των παιδιών τα χαμόγελα.
Και μια μέρα σαν τις άλλες, αράξανε σ’ ένα αστραφτερό λιμάνι.
Θαμπώθηκαν, λησμόνησαν, βάλθηκαν να κτίζουν κάστρα στην άμμο.
Εκεί στην άμμο χάραξαν τα παιδικά όνειρα, τα παιδικά χαμόγελα.
Το πρώτο κύμα δεν άργησε να φανεί, δεν άργησε να σκεπάσει την άμμο.
Κι όταν ανέβηκαν στο καράβι τίποτα δε θύμιζε την αρχή του ταξιδιού.
Μια βολική καρέκλα είχαν για καράβι
Ένα ακριβό στυλό έβαλαν κατάρτι
Για πανί κορνίζαραν χαρτιά και το πτυχίο
Χορτασμένοι καπετάνιοι έγιναν κι οι δύο
Τώρα φίλε που σε βρήκα στην πλατεία
Έλα να γράψουμε απ’ την αρχή την ιστορία
Να σαλπάρουμε γι’ ακόμα μια φορά
Να χρωματίσουμε όνειρα ξανά
Τ’ αστέρια είναι εκεί έξω έστω κι αν εμείς δεν τα βλέπουμε.
Είναι εκεί για να στολίζουν το σκοτάδι.
Για να τα δούμε απλά πρέπει να βγούμε λίγο έξω απ’ την πόλη.
Ναύτες να γίνουμε και πάλι…
Λάμπρος Στεφάνου, 30 Απριλίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου