"Στις αρχές του Ι9ου αιώνα, στο νησί μας οι δάσκαλοι δεν διορίζονταν από το κράτος, αλλά στο κάθε χωριό που είχε σχολείο, οι “κεφαλές” του χωριού έρχονταν σε συμφωνία με κάποιον δάσκαλο ή δασκάλα για να διδάξει στο σχολείο του χωριού, τους οποίους και πλήρωνε το χωριό. Δύο δάσκαλοι κυνηγούσαν την ίδια Θέση σε ένα μικρό χωριό. ‘Ένας ηλικιωμένος δάσκαλος, παλιά καραβάνα στο επάγγελμα και ένας νεαρός. Πάει λοιπόν ο ηλικιωμένος, αλλά και πονηρός δάσκαλος, στο καφενείο του χωριού, βρίσκει τον παπάν, τον μουχτάρη και δύο -τρεις άλλους επιφανείς του χωριού και τους λέει:
- Άκουσα, φίλοι μου, ότι συζητάτε και με έναν νεαρό δάσκαλο. Εγώ βρίσκω κι άλλον σχολείο, αλλά να, είναι Κρίμα τα παιδιά σας. Ο νεαρός είναι αγράμματος και την Κυριακή που έρχεται μετά την εκκλησία, καλέστε τον, να ρθω και εγώ και θα σας το αποδείξω.
Οι απλοί χωρικοί ανησύχησαν και για να βγουν από την έννοια, δέχτηκαν. Έτσι, την επόμενη Κυριακή μετά τη λειτουργία στην εκκλησία, βρέθηκαν στο καφενείο όλοι οι ενδιαφερόμενοι χωρικοί και οι δύο δάσκαλοι - αντίζηλοι. Και ο ηλικιωμένος, πονηρός δάσκαλος, απευθύνει το λόγο στον νεαρό αντίζηλο του:
‘ - Σε παρακαλώ, κύριε δάσκαλε, να μας εξηγήσεις μερικές λέξεις.
- Ευχαρίστως, απαντά ο νεαρός δάσκαλος, για να δείξει τελοσπάντων ότι γνωρίζει.
- Τι σημαίνει αγνοώ;
- Δεν γνωρίζω.
- Τι σημαίνει ουκ οίδα;
- Δεν γνωρίζω.
- Τι σημαίνει ουκ επίσταμαι;
- Δεν ξέρω!
Οι χωρικοί έμειναν βουβοί δαγκώνοντας τε χείλη τους. Και όταν ο νεαρός δάσκαλος μετά από λίγο έφυγε, ο πονηρός ηλικιωμένος δάσκαλος, με πλήρης ικανοποίηση, τους είπε:
- Είδετε, φίλοι μου, ότι είχα δίκιο; Ο άνθρωπος είναι τελείως αμόρφωτος. Δεν γνωρίζει τίποτε! Κόκαλο οι χωρικοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου