Ειδική Εκπαίδευση: Το «λίπος στην εκπαίδευση», της Καίτης Πολυκάρπου

Καιρό τώρα όλοι όσοι εργαζόμαστε στον τομέα της ειδικής αγωγής νιώθουμε να είμαστε ο  «φτωχός συγγενής» της εκπαίδευσης. Όχι μόνο παραμένουν άλυτα  χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κλάδος, αλλά προστίθενται συνεχώς νέα. Προβλήματα τα οποία στο σύνολο τους πρώτιστα επηρεάζουν αρνητικά την παιδεία όλων των παιδιών, επιβαρύνοντας την ίδια ώρα ακόμη περισσότερο το δύσκολο έργο μας.  Τυχαίο; Δεν νομίζω. Στο κάτω -  κάτω δεν είναι λίγες οι φορές που η υποτίμηση και η υποβάθμιση μας ήρθε από ανωτέρους, ακόμη κι από επίσημα χείλη του Υπουργείου.

Συγκεκριμένα, τα τελευταία  4 χρόνια υπήρξαμε ένα  από τα πρώτα «θύματα» της οικονομικής  κρίσης, αφού, εν μια νυκτί, περικόπηκαν τα κονδύλια που αποστέλλονταν στα σχολεία για  αγορά εξειδικευμένου εκπαιδευτικού υλικού και καταργήθηκαν οι ώρες διακίνησης από σχολείο σε σχολείο.  Αυτό είχε σοβαρό αντίκτυπο στον χρόνο παροχής  ειδικής αγωγής και λογοθεραπείας προς τα παιδιά, αφού προκειμένου να μετακινηθούμε σε δύο ή ακόμη και τρία σχολεία την ίδια μέρα, καλούμαστε (και αναγκαζόμαστε) να χρησιμοποιούμε διδακτικό χρόνο των παιδιών, ενώ ταυτόχρονα  τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια μας.

Ταυτόχρονα,  παρατηρείται ραγδαία αύξηση στις παραπομπές παιδιών που εμπίπτουν στην Ειδική Εκπαίδευση και κατ’ επέκταση αυξάνονται και οι σχετικές εγκρίσεις. Συνεπώς,  ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος θα μπορούσε να συμπεράνει ότι θα αυξάνονταν την ίδια ώρα και οι ανάγκες για διδακτικό χρόνο. Αμ δε! Όχι μόνο δεν έχουν αυξηθεί, αλλά με την  πολιτική των «οροφών» της Διεθνούς Τράπεζας, οι εδώ υποστηρικτές της τεχνάζονται τρόπους να καλύψουν τα κενά (δεκάμηνα συμβόλαια, ολόχρονες αντικαταστάσεις, αδικαιολόγητες ομαδοποιήσεις μαθητών). Δημιουργείται το παράδοξο, αντί οι ανάγκες των παιδιών (διδακτικοί περίοδοι) να καθορίζουν τον αριθμό των εκπαιδευτικών, οι «οροφές» να καθορίζουν των αριθμό των διδακτικό περιόδων που παραχωρούνται στην Ειδική Εκπαίδευση και όχι μόνο. Εννοείται λοιπόν ότι προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες αυτών των παιδιών, αυξάνεται κατακόρυφα και ο αριθμός παιδιών που αντιστοιχεί στους υφιστάμενους συναδέλφους με αρνητικά αποτελέσματα τόσο για τους ίδιους (έρευνες έχουν δείξει ότι τα πιο ψηλά ποσοστά επαγγελματικής εξουθένωσης στην εκπαίδευση, παρατηρούνται στους ειδικούς εκπαιδευτικούς) αλλά κυρίως για τα παιδιά.

Θα μπορούσαμε να λέμε για ώρες αυτά που η/ο ίδια/ίδιος ξέρεις καλύτερα από κάθε άλλο και ζεις καθημερινά στο πετσί σου. Την ματαίωση κάθε φορά που παλεύεις να εξηγήσεις τ’ αυτονόητα στον καθένα που σε αμφισβητεί καθημερινά, στον λογιστή που βλέπει μόνο αριθμούς, στους τεχνοκράτες που δεν εννοούν να καταλάβουν το δικαίωμα των παιδιών για εκπαίδευση. Εσύ όμως ξέρεις. Ας φωνάξουμε μαζί. Στο χέρι μας είναι να σταθούμε δυναμικά απέναντι σε αυτούς που μίλησαν για «λίπος στην εκπαίδευση». Με δυνατή Προοδευτική μπορούμε. Αυτή τη φορά, ας κάνουμε εμείς τη διαφορά!

*Δασκάλα Ειδικής Εκπαίδευσης

Υποψήφια Γενική Αντιπρόσωπος ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών