Όταν το 2005 άρχισα να εργάζομαι, ως εκπαιδευτικός δημοτικής εκπαίδευσης, τα επαγγελματικά μου δεδομένα ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά που βιώνω σήμερα. Είχα ένα σταθερό μισθό, εξασφαλισμένα συνταξιοδοτικά δικαιώματα και μια μονιμότητα ειδικά μετά το διορισμό μου ως συμβασιούχος.
Σήμερα 8 χρόνια μετά και όντας πλέον συμβασιούχος (εδώ
και 5 χρόνια) αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι κανένα από όλα αυτά τα δεδομένα που
είχα δεν ισχύει. Ο σταθερός μου μισθός παγοποιήθηκε και μειώθηκε, τα
συνταξιοδοτικά μου δικαιώματα μου αφαιρέθηκαν και παρά τις υποσχέσεις δεν
αντικαταστάθηκαν με εναλλακτικό σχέδιο και η μονιμότητα μου πλέον είναι εύθραυστη
μετά από την απόλυση 60 περίπου συναδέλφων μου.
Η μεγαλύτερη ανατροπή στην επαγγελματική μου πορεία είναι
αυτή που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες, μετά την πρόταση του νέου σχεδίου
πρόσληψης στη δημόσια εκπαιδευτική υπηρεσία. Με βάση αυτό το σχέδιο, μου
ζητείται να αποδείξω το αυτονόητο, ότι δηλαδή είμαι ικανή να κάνω αυτό που κάνω
εδώ και 8 χρόνια. Κανένα πρόβλημα, άλλωστε την αξία μου ως εκπαιδευτικός πρέπει
να αποδεικνύω καθημερινά στη διδακτική πράξη. Να όμως που τα αυτονόητα δεν
είναι και τόσο αυτονόητα, αφού δε μου ζητούν να αξιολογηθώ στην ικανότητά μου
και την αποτελεσματικότητά μου ως εκπαιδευτικός. Κανένας αξιολογητής δε θα μπει
στο σχολικό χώρο για να παρατηρήσει τη δύναμη και την ενέργεια, ψυχική και
σωματική, που αφιερώνω εγώ και ο κάθε συνάδελφός μου σε καθημερινή βάση. Αυτό
που θα αξιολογήσουν είναι την επιστημονική μου κατάρτιση και αυτό με εξεταστικό
δοκίμιο. Μα σε αυτό αξιολογήθηκα πριν ακόμα αρχίσω να δουλεύω, μου δόθηκε
ολόκληρο πτυχίο που αποδεικνύει αυτή την επιστημονική κατάρτιση και με βάση
αυτό εργάζομαι τα τελευταία 8 χρόνια.
Σε αυτό το σημείο εύστοχα θα πει κάποιος ότι αυτό το ίδιο
πτυχίο έχουν ακόμα μερικές χιλιάδες άτομα και μέσα από αυτά πρέπει να επιλεγούν
οι καλύτεροι. Συμφωνώ απόλυτα η παιδεία αυτού του τόπου αξίζει και είχε πάντοτε
τους καλύτερους. Μπορεί ένα σκορ, μια βαθμολογία σε ένα γραπτό δοκίμιο να
επιλέξει τον καλύτερο εκπαιδευτικό; Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι ο
καλύτερος, σε τι είναι καλύτερος; Είναι πιο καταρτισμένος επιστημονικά, έχει
καλύτερο τρόπο να γράφει εξετάσεις ή απλά έτυχε να είναι σε καλύτερη μέρα από
κάποιο άλλο; Ακόμα και αν διασφαλιστεί το απολύτως αδιάβλητο και δίκαιο της
εξέτασης, είμαστε τόσο σίγουροι ότι αυτοί οι καλύτεροι είναι ικανότεροι από
τους συμβασιούχους εκπαιδευτικούς που απολύσαμε για να προσλάβουμε τους
καλύτερους στη θέση τους.
Φυσικά ζούμε στην εποχή της ελεύθερης αγοράς. Ο
οποιοσδήποτε επιστήμονας (δικηγόρος, μηχανολόγος, λογιστής) μπορεί να απολυθεί
για να προσληφθεί κάποιος άλλος στη θέση του. Γιατί εμείς οι δάσκαλοι να
μένουμε εκτός αυτού του κανόνα της ελεύθερης αγοράς εργασίας. Πρέπει όμως για
να είμαστε δίκαιοι να ψάξουμε και άλλους κανόνες αυτής της αγοράς. Όπως για
παράδειγμα η σημασία που έχει η προηγούμενη πείρα στην πρόσληψη ενός
εργαζομένου. Σε οποιαδήποτε υπηρεσία, εταιρεία και οργανισμό τα πέντε, οχτώ και
δέκα χρόνια εμπειρίας σε παρόμοια θέση αν δεν είναι απαραίτητα είναι σίγουρα
ένα σημαντικό επιπρόσθετο προσόν. Λέτε εμείς οι εκπαιδευτικοί να μην
βελτιωθήκαμε καθόλου μετά από τόσα χρόνια υπηρεσίας ή ποτέ κανένας δεν έκανε
τον κόπο να μας αξιολογήσει σωστά για να παρατηρήσει αυτή τη βελτίωση;
Θυμάμαι όταν μπήκα για πρώτη φορά στο σχολείο θαύμαζα την
αποτελεσματικότητα και τον επαγγελματισμό συναδέλφων που δούλευαν για περίπου
δέκα χρόνια. Στα περίπου 30 σχολεία που δούλεψα μέχρι τώρα «έκλεψα» από αυτή
την αποτελεσματικότητα και από αυτές τις πρακτικές. Δημιούργησα μια καλή
αποθήκη υλικού, την οποία πλέον δεν ντρέπομαι να μοιράζομαι με συναδέλφους,
όπως έκανα τα πρώτα χρόνια που το υλικό μου δε μπορούσε να συγκριθεί με αυτό
των παλαιότερων δασκάλων. Θυμάμαι κάποτε ένα διευθυντή σε ένα από όλα αυτά τα σχολεία
που δούλεψα που μου είχε πει ότι η πιο παραγωγική περίοδος κάποιου
εκπαιδευτικού είναι η δεκαετία ανάμεσα στα δέκα και στα είκοσι χρόνια
υπηρεσίας, γιατί ο δάσκαλος είναι αρκετά έμπειρος για να δουλέψει σωστά και
αρκετά νέος για να αφιερώσει πολλή ενέργεια στους μαθητές του. Οι περισσότεροι
από εμάς τους συμβασιούχους βρισκόμαστε πολύ κοντά σε αυτή την παραγωγική
περίοδο. Μπορούν όλα αυτά να απαλειφθούν με ένα σκορ στις εξετάσεις;
Αν πραγματικά αγαπάμε την παιδεία και τα παιδιά αυτού του
τόπου, πρέπει να επενδύσουμε σε αυτά σωστά και πρέπει να αγωνιστούμε για να
διατηρήσουμε και τα δύο ψηλά. Είναι καλό να θυμόμαστε όμως ότι κανένας αγώνας
δε γίνεται χωρίς θυσίες.
Μαρία Καραγιώργη
Συμβασιούχος Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου