Για 12 ευρώ και κάτι ψιλά…
Η πρωτοβουλία που ανέλαβε η
επιτροπή Παιδείας της Βουλής για σύγκληση συνεδρίας,
παρουσία του διοικητικού συμβουλίου της ΠΟΕΔ,
με στόχο την αποκλιμάκωση της έντασης και εξεύρεσης λύσεων μεταξύ
υπουργείου και δασκάλων, σίγουρα χαιρετίζεται. Προβληματίστηκε όμως κανείς,
γιατί μας άνοιξαν επιτέλους την πόρτα και μας έβαλαν στο τραπέζι του διαλόγου;
Εξάλλου τι κάναμε τόσο καιρό με τον υπουργό; Δεν συζητούσαμε; Εδώ πέρασε
ολόκληρο σχέδιο διορισμών, αποκοπές μισθών και εμείς ήμασταν έξω από τη βουλή
και αναμέναμε τα αποτελέσματα, διαδηλώνοντας. Δε φάνηκε να τους ενοχλεί όμως
αυτό.
Αν και συμφωνώ με όσους
συναδέλφους πιστεύουν ότι τα μέτρα αντίδρασης πρέπει να στρέφονται εναντίον του
Υπουργείου και να επηρεάζουν όσο το
δυνατό λιγότερο τα παιδιά, ωστόσο αποδεικνύεται ότι οι στάσεις εργασίας και
το κλείσιμο σχολείων είναι ο μοναδικός
μοχλός άσκησης πίεσης. Η αναστάτωση που προκαλείται καλώς ή κακώς επηρεάζει
αρνητικά και το υπουργείο μαζί με την κυβέρνηση. Στην μοναδική ίσως φορά που η
ΠΟΕΔ επέλεξε συνέχιση και κλιμάκωση των μέτρων, αν μπορούμε να την
χαρακτηρίσουμε ως τέτοια, αφού ο υπουργός ώδινεν όρος και έτεκεν μυν, κληθήκαμε σε συνεδρία της επιτροπής Παιδείας
με όλα τα ενδεχόμενα να είναι ανοικτά. Εάν
οι προβληματισμοί της ΠΟΕΔ απαντηθούν και ληφθούν γραπτές διαβεβαιώσεις για τα
καυτά θέματα που μας απασχολούν, τότε η σύγκληση εκτάκτου διοικητικού
συμβουλίου και η απόφαση αναστολής των μέτρων
πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Αν και σε αυτή την περίπτωση θα μιλάμε για
μια «Πύρρειο» νίκη. Δεδομένη όμως πρέπει
να θεωρείται και η εφαρμογή των μέτρων, ενδεχομένως και η κλιμάκωση τους, σε
αντίθετη περίπτωση.
Το ιδανικό θα ήταν σε
τέτοιες περιπτώσεις η Οργάνωση μας να αντιδρούσε ομόφωνα και οι αποφάσεις τις να
ακολουθούνταν πιστά από όλα της τα μέλη. Αυτό θα έδειχνε δύναμη και
αποφασιστικότητα και θα ενίσχυε ακόμα περισσότερο την ΠΟΕΔ, ανεξαρτήτως
αποτελέσματος. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν και κάποιοι συνάδελφοι που επιχειρούν να
«αποστατήσουν» από τις αποφάσεις της ΠΟΕΔ για τις επερχόμενες στάσεις εργασίας.
Τα εξ οικείων βέλη είναι πιο οδυνηρά και δυστυχώς οι πληροφορίες για συνάδελφους
που επικοινώνησαν ήδη με το υπουργείο εκφράζοντας την πρόθεση τους να μην
εφαρμόσουν την οδηγία της ΠΟΕΔ για μονόωρη στάση εργασίας, αρχής γενομένης την
Τετάρτη 26-10-16 στην επαρχία Λεμεσού, φαίνονται να ευσταθούν. Αντιλαμβάνομαι
και σέβομαι το δικαίωμα για την αντίθετη άποψη, τη διαφωνία με τις αποφάσεις
της πλειοψηφίας. Από τη στιγμή όμως που λαμβάνεται μια απόφαση δημοκρατικά,
οφείλεις να τη σέβεσαι, διαφορετικά δεν έχεις θέση σε αυτή την οργάνωση. Πολλοί θέτουν το θέμα αποκοπής μέρους του
μισθού. Το δέχομαι. Μιλάμε όμως για μια ώρα, ενός μήνα. Και σας ρωτώ, δεν
αξίζει να παλέψεις για το επάγγελμα σου και να κερδίσεις ότι μπορείς, έναντι
αυτού του ευτελούς πόσου; Τόσα κοστολογούν κάποιοι την αξιοπρέπεια ενός κλάδου,
την ευημερία και το όφελος των παιδιών στο σχολικό περιβάλλον, τις σπουδές
τόσων νέων ανθρώπων συμβασιούχων - αντικαταστατών που ξαφνικά χάνουν τη γη κάτω
απ τα πόδια τους; Ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζονται καθημερινά και
αλληλοβοηθούνται στις ίδιες τάξεις, έχοντας τους ίδιους στόχους; Τόσα πουλούν στο
κάτω κάτω την άνεση να μπορούν να σε κοιτούν στα μάτια και να σου λένε
καλημέρα, γνωρίζοντας ότι έκαναν και αυτοί ότι μπορούσαν για να σε στηρίξουν;
Ξεχνούν ότι αν πετύχει ο αγώνας και φύγει η «οροφή» στον αριθμό των
εκπαιδευτικών που εργάζονται, θα απομακρυνθούν
και οι πιθανότητες νέων μέτρων που θα αφορούν και αυτούς; Για 12 ευρώ και κάτι
ψιλά; Ε όχι.. δεν το δέχομαι.
Συνάδελφοι, η ανάγκη να
είμαστε ενωμένοι είναι πιο επιτακτική όσο ποτέ. Η κοινή γνώμη άγεται και
φέρεται από τα ΜΜΕ και τις εμπρηστικές δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας. Το
παραμικρό σημάδι αδυναμίας στους κόλπους μας θα σημάνει ταυτόχρονα και το τέλος
μας. Δεν είναι η ώρα ούτε και η στιγμή να λύσουμε τις μεταξύ μας διαφωνίες ούτε
και να κοιτάξουμε το προσωπικό μας συμφέρον. Οι εξελίξεις τρέχουν και απαιτούν την
απόλυτη στήριξη μας στην ΠΟΕΔ. Όλοι μας οφείλουμε να ενημερώσουμε και να
πείσουμε μέχρι και τον τελευταίο συνάδελφο για το δίκαιο του αγώνα που
διεξάγουμε. Ιδιαίτερα εμείς οι αντικαταστάτες και συμβασιούχοι. Ας μην
επαναπαυόμαστε. Δώδεκα ευρώ είναι πολύ λίγα για να χάσουμε όλα αυτά. Δεν
αξίζει.
Ζαχαρίας Κοντονικόλας
Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου