O Κώστας Κωνσταντίνου της εφ. Πολίτης είχε την τόλμη στις 21 Ιούλη, μέσα στην παρούσα «περιρρέουσα ατμόσφαιρα», να επισημάνει στο άρθρο «Γιατί δεν πάω στο Προεδρικό» κάποια σημαντικά σε σχέση με τις κινητοποιήσεις έξω από το Προεδρικό. Σε αυτό αναφέρεται όχι μόνο στη «δράση των ηλιθίων της (όχι μικρής… ) μειοψηφίας» που φώναζε συνθήματα του τύπου «τούρκοι θα πεθάνετε σε χώμα ελληνικό», αλλά και στην «ανοχή… που επιδεικνύουν οι υπόλοιποι σε αυτήν» και στην έντονη παρουσία του νεοναζιστικού ΕΛΑΜ. Όπως εύστοχα παρατηρεί «όταν θες να αλλάξεις την κοινωνία και βγαίνεις στον δρόμο για να φωνάξεις για τα κακώς κείμενα, δεν νοείται να ανέχεσαι τέτοια πράγματα».
Θα θέλαμε εδώ να συμπληρώσουμε πως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τον όρο «Αγανακτισμένοι» από και για αυτούς που μαζεύονται έξω από το Προεδρικό, και να οικειοποιούνται την αίγλη των κινημάτων που τον χρησιμοποιούν στην Ευρώπη. Ή, για να μην αδικήσουμε ένα τμήμα εκείνων που αρχικά συμμετείχαν, δεν δικαιούνται να τον χρησιμοποιούν όσοι επέδειξαν την ανοχή στην οποία αναφέρεται ο Κωνσταντίνου.
Αυτοί μόνο ως «αντί-αγανακτισμένοι» μπορούν να χαρακτηριστούν:
Το όνομα «Αγανακτισμένοι» ταυτίστηκε με τους Ισπανούς διαδηλωτές τον περασμένο Μάη –indignados – οι οποίοι το υιοθέτησαν από τον τίτλο και το περιεχόμενο του φυλλαδίου “Indignes-vous” («Αγανακτήστε») του 93χρονου γάλλο-γερμανού πολιτικού Stephane Hessel, ήρωα της αντίστασης κατά του ναζισμού, και ένας από τους συντάκτες της Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Το φυλλάδιο πρωτοκυκλοφόρησε στην Γαλλία τον Οκτώβρη 2010, και είχε τεράστια επιτυχία. Ο Hessel σημειώνει εκεί πως «όταν κάτι σε αγανακτεί, όπως με αγανάκτησε εμένα ο ναζισμός, τότε γίνεσαι μαχητικός ακτιβιστής». Και ακόμα, «στους νέους λέω: Κοιτάξτε γύρω σας και θα βρείτε πράγματα που δικαιώνουν την αγανάκτησή σας – η συμπεριφορά μας προς τους μετανάστες, τους παράνομους μετανάστες και τους Ρόμα». Αλλού λέει: «δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι για αυτή την κοινωνία των εργατών χωρίς χαρτιά [παράνομοι μετανάστες] και των απελάσεων, της καχυποψίας προς τους μετανάστες». Και αλλού: «Σήμερα, τα ισχυρότερα αισθήματα αγανάκτησης τα νοιώθω για την Παλαιστίνη, τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη».
Τα μηνύματα λοιπόν που είδαμε να βγαίνουν μετά την έκρηξη στο Μαρί – από την υστερία των ΜΜΕ ως τα συνθήματα έξω από το Προεδρικό – μόνο ως αντί-Hessel μπορούν να χαρακτηριστούν. Οι μόνιμοι των συγκεντρώσεων έξω από το Προεδρικό είναι αγανακτισμένοι προς την αντίθετη κατεύθυνση με αυτήν του πλήθους των κινητοποιημένων στην Ευρώπη:
Πρώτο, Ο Hessel και οι κινητοποιημένοι στη Μαδρίτη, στην Αθήνα, στη Λισαβόνα και αλλού είναι αγανακτισμένοι για την επανεμφάνιση του ναζισμού. Μιλήσαμε ήδη για την ανοχή των «αγανακτισμένων» του Προεδρικού προς τους νεοναζιστές, και τη ανοιχτή συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις.
Δεύτερο: Ο Hessel (παρόλο που εβραϊκής καταγωγής) αγανακτεί για την τραγωδία της Παλαιστίνης. Οι αντιαγανακτισμένοι του Προεδρικού δεκάρα δεν δίνουν γι’ αυτούς, το αντίθετο μάλιστα. Ας θυμηθούμε ότι η πειρατεία του εκρηκτικού φορτίου έγινε την εποχή που η σφαγή στην Γάζα πλησίαζε τα πιο απάνθρωπα ύψη. Ο Χριστόφιας ως αριστερός , δεν ήθελε αρχικά να κάνει την κατάσχεση για χάρη των ΗΠΑ και του Ισραήλ, οι οποίοι μάλιστα ισχυρίζονταν ότι το πρόβλημα με το φορτίο ήταν πως προοριζόταν για τους πολιορκημένους Παλαιστίνιους. Ήταν η φιλοδυτική πολιτική ηγεσία που υποχρέωσε τον Χριστόφια να κατάσχει το φορτίο.
Τρίτο: Ο Hessel αγανακτεί για τους διωγμούς των μεταναστών. Θα ήταν γελοίο και να αναρωτηθεί έστω κανείς από ποια μεριά της πύλης του προεδρικού, και από ποια μεριά της υστερίας των ΜΜΕ και των πολιτικών βρίσκονται εκείνοι που τα έβαλαν με τους μετανάστες, «παράνομους» ή μη, με ή χωρίς χαρτιά.
Και, για να φτάσουμε στον πυρήνα του πολιτικού δράματος που παίζεται αυτές τις μέρες:
Τέταρτο: Ο Hessel αγανακτεί με αυτή την «κοινωνία στην οποία αμφισβητούνται οι συντάξεις μας και άλλα κεκτημένα της κοινωνικής πρόνοιας … έχουν την αναίδεια να μας πουν ότι το κράτος δεν μπορεί πια να καλύψει το κόστος τέτοιων κοινωνικών προγραμμάτων. Πως γίνεται να μην υπάρχουν σήμερα τα χρήματα για να συνεχίσουν και να διευρυνθούν αυτά τα επιτεύγματα, όταν η δημιουργία του πλούτου έχει αυξηθεί τόσο πολύ… Ο μόνος λόγος είναι ότι η δύναμη του χρήματος… ποτέ δεν ήταν τόσο μεγάλη και εγωιστική και ξεδιάντροπη όπως τώρα, με τους υπηρέτες του στις ψηλότερες θέσεις του κρατικού μηχανισμού» (Αν η τελευταία επισήμανση σας θυμίζει τον Διευθυντή της Κεντρικής Τράπεζας Αθανάσιο Ορφανίδη, είστε δικαιολογημένοι). Γράφει ακόμα o Hessel: «Οι τράπεζες, τώρα ιδιωτικοποιημένες, μοιάζουν να νοιάζονται πρώτα για τα μερίσματα και τους τεράστιους μισθούς των διευθυντικών στελεχών τους»[1] . «Το χάσμα ανάμεσα στους πλουσιότερους και τους φτωχότερους ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερο, ποτέ δεν ενθαρρύνονταν τόσο ο ανταγωνισμός και η κυκλοφορία του κεφαλαίου». Τέλος, και εδώ θυμηθείτε τη γοητεία που ασκεί σε όλους τους επικριτές της κυβέρνησης η κάθε ρήση και απόφαση των διεθνών οίκων αξιολόγησης, ο Hessel αναφέρεται στη «διεθνή δικτατορία των χρηματιστικών αγορών, που αποτελεί τεράστια απειλή για την ειρήνη και τη δημοκρατία»
Οι αντι-αγανακτισμένοι του προεδρικού είτε επιδίωξαν είτε ανέχτηκαν να χρησιμοποιηθούν από τους γύπες – τα δεξιά πολιτικά κόμματα, τον Ορφανίδη, την ΟΕΒ, το ΚΕΒΕ, τους γνωστούς υστερικούς με την «οικονομία» και την «σωτηρία της» μεγαλοδημοσιογράφους – που από το τέλος του 2008, με πρόσχημα την κρίση, πιέζουν την κυβέρνηση Χριστόφια για μείωση των κρατικών δαπανών – μήπως δεν ήταν αυτή η προσπάθεια εξοικονόμησης ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για την έκρηξη – και για οικονομική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Οι αντι-αγανακτισμένοι του προεδρικού χρησιμοποιήθηκαν, απροκάλυπτα, για τη διαμόρφωση πολιτικής ατμόσφαιρας που θα οδηγήσει σε κυβέρνηση «ευρείας αποδοχής» που σαν πρώτο, σαν μόνο λειτουργικό στόχο «κοινής αποδοχής» για τα κόμματα της Δεξιάς, θα έχει το οικονομικό σφυροκόπημα των εργαζομένων και γενικά των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων. Ταυτόχρονα επιδιώκουν την πλήρη αποδυνάμωση των συντεχνιών, με τις οποίες, κατά τον Πήλικο του ΟΕΒ «Ο χρόνος για διάλογο έχει εκλείψει… αν θα συνεχίσουμε τον διάλογο ή αν θα αρχίσουμε τώρα διάλογο αυτό το πράγμα είναι η συνταγή για καταστροφή» (ΡΙΚ, Ειδήσεις 27/7). Την εφαρμογή αυτού του αντεργατικού σφυροκοπήματος θα ήθελαν να τη χρεωθεί η προεδρία Χριστόφια και η Αριστερά, ώστε ούτε στο μέλλον να μην μπορούν να παλέψουν αποτελεσματικά για την απόκρουση του. Είναι μια επίθεση στα πιο ζωτικά συμφέροντα των απλών ανθρώπων, τις κοινωνικές παροχές για την υγεία, την εκπαίδευση, στο δικαίωμα για εργασία και ικανοποιητικό μισθό. Μια επίθεση που, αν δεν ανακοπεί τώρα, με μαθηματική ακρίβεια θα προκαλέσει ασύγκριτα περισσότερους πρόωρους θανάτους και ανθρώπινη δυστυχία από ότι η έκρηξη της 11/7.
[1] Το 2010 οι μισθοί και άλλες βραχυπρόθεσμες παροχές των τριών εκτελεστικών διευθυντών της Τράπεζας Κύπρου ήταν 1.749 χιλιάδες ευρώ, δηλαδή σχεδόν 2 εκατομμύρια. Το 2009 οι εκτελεστικοί διευθυντές ήταν δύο, και τσέπωσαν μαζί 1.583 χιλιάδες ευρώ, δηλ. κάτι παραπάνω από ενάμιση εκατομμύριο. Μάλιστα ό ένας απ’ αυτούς, ο Ανδρέας Ηλιάδης, με 980 χιλιάδες πλησίασε το εκατομμύριο.
Αλμπέρτο Φλωρεντίν ( http://albertoflorentincy.wordpress.com ).
Δάφνος Οικονόμου
Μάρκος Οικονόμου (marcoseconomou@hotmail.com )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου